Chris Creemers is bediende in Vrij CLB Antwerpen Middengebied 1, vestigingen Vorselaar en Zoersel.
'Als jij in huis bent, dan loopt iedereen er vrolijker bij. Ik kom dan liever naar het CLB.'
Een collega bij wie anderen zich thuis voelen. We werken tenslotte heel wat uren samen en zijn eigenlijk één grote familie. Het is dus belangrijk dat we ons goed voelen bij elkaar.
Uiteraard mijn collega's, maar ook mijn computer. Die laatste moet snel genoeg werken en mij kunnen volgen, want anders word ik heel vervelend. Ik geef toe: ik heb nogal weinig geduld en ben soms te hevig. In die hevigheid maak ik dan weer fouten zoals iets te snel afprinten of iets vergeten. En fouten maken, dat verdraag ik sowieso niet van mezelf.
Verkoopster. Ik verkocht vroeger diamanten en juwelen. Het leuke daaraan was het contact met de klanten. Of ik was misschien professionele backing vocal geworden, want dat deed ik vroeger in bijberoep. In binnen- en buitenland heb ik opgetreden met artiesten als Helmut Lotti, Bart Kaëll en Johnny Logan. Het was mijn uitlaatklep. Die mis ik nu soms wel. Het gevolg van mijn ervaring als zangeres is wel dat ze me hier op het CLB altijd weten te vinden als er iets te vieren valt. Iemand die met pensioen gaat? Dan mag ik dirigeren, zangles geven en teksten schrijven samen met de collega's. Dat is leuk.
Allemaal. Elke gek heeft zijn gebrek. Iedereen is anders en dat maakt het net boeiend. Anders ben je snel uitgepraat.
Een zuiders land zoals Frankrijk, Italië of Griekenland. Daar is het altijd mooi weer. Mensen 'leven' daar meer en zijn niet zo opgejaagd als wij hier. Minder opgejaagd zijn, daar droom ik wel van.
De speeddate die we op ons CLB organiseerden. Die kaderde in de organisatieverandering waar
we met ons CLB voor staan. We moesten elkaar complimenten geven. Oké, ik ben goed bezig, dacht ik toen bij mezelf. Eigenlijk doen we dat te weinig, spontaan complimenten geven aan collega's.
Simpele dingen. In de vroege ochtend de vogels horen fluiten. In de skilift zitten en genieten van
de stilte en het landschap. De slappe lach krijgen samen met mijn zoon. Alles wat hem gelukkig maakt, maakt mij ook gelukkig.
Volg je hart en doe een ander niet aan wat je zelf niet wilt worden aangedaan. Dat maakt de wereld mooier. Mensen zijn soms zo egoïstisch. We moeten toch met elkaar leven en niet tegen elkaar? Iedereen is goed zoals hij is. Wie ben ik om te oordelen dat die andere niet goed genoeg is? Luister eerst naar de ander zijn verhaal in plaats van direct klaar te staan met een oordeel. Soms zit er echt wel meer achter waarom iemand iets zegt of op een bepaalde manier reageert.
Wandelen, fietsen, de natuur opzoeken. Babbelen met vrienden en vriendinnen. Dingen doen samen met mijn zoon. Zo lang hij dat nog wilt, natuurlijk. Ik merk dat het stilaan mindert. Maar dat hoort nu eenmaal bij groot worden, en dat is toch ook mooi.
Uit Caleidoscoop, jaargang 30 nr. 5 (2018)
Foto: Willem Rosiers